When food is gone you are my daily meal

ph.me
pizza piecze się w piekarniku,słucham Florence + The Machine,wróciłam przemarznięta z kościoła(tak,tak przygotowania do bierzmowania) , jakie to słońce potrafi być omylne, jednak za jakieś dwie godziny wybieram się na wieś,cieplej ubrana z chustką bo babci wsiądę na rower i pojadę przed siebie,w tym momencie ubolewam że żadne moje słuchawki już nie działają ale w końcu to ja jestem członkiem grupy na fejsie''psuję słuchawki''
nie ma sensu pisać tego jaka jestem zmęczona szkołą(właśnie powinnam się uczyć na angielski)
ani też tego że mój obiekt westchnień w piątek spytał że nie pożyczyła bym mu  długopisu?oczywiście pożyczyłam i ''jarałam się tym cały dzień ''spokojnie to tylko atrament,tusz''
dziś 23 września jesień,nareszcie mogę bezkarnie wpadać w depresje...cudownie

Florence + The Mach

Chwila, która trwa

                                                                                                                                              ph.me

nagle ogarnęło mnie coś dziwnego, taka jesienna melancholia jakby był już co najmniej listopad
zainspirowana postem sh-closet.blogspot.com, zapragnęłam napisać to co czułam wczoraj
niewyspana po koncercie Dżemu, pojechałam z rodzicami na wieś, włożyłam okulary przeciwsłoneczne choć słońca nie było i pojechałam na przejażdżkę rowerem, jednak nie zbyt dobrze ona na mnie zadziałała,już od tygodnia czułam jakby oddech zimy i szarości na plecach
oderwałam się od tego na cudownym koncercie z cudownymi ludźmi ale to wróciło 
wieczorem czułam się strasznie było mi duszno niedobrze, lecz nie było to spowodowane mdłościami lecz tym całym napięciem, ale gdy z oczu poleciały mi łzy i dzisiaj było już po wszystkim
znów poczułam że żyję jakby coś co się gromadziło we mnie pękło,uczucie oczyszczenia
i siły którą muszę zachować na jutro i na inne dni mojej edukacji by w życiu robić to co kocham..


Jak na deszczu łza
Cały ten świat nie znaczy nic a nic...
Chwila, która trwa
Może być najlepszą z Twoich chwil...